Smiercionosna pustynia

Prowincja Qinghai przywitala nas widokiem, ktory zapamietamy na dlugo.
Poludniowy jedwabny szlak z drugorzednej drogi zmienia sie tu w droge trzeciorzedna pelna dziur i wybojow. Prowadzi przez posepnykrajobraz tworzony przez suche, skaliste wzniesienia. W zasiegu wzroku nie ma nawet krzaczka. Pierwszym miasteczkiem w granicach prowincji jest Mangnan Zhen, zwane tez Itchinbulak, na ktore sklada sie pare kwartalow parterowych, glinianych domow rozrzuconych na nieurodzajnej ziemi. Dotarlismy tu po poludniu mikrobusem z Ruoqiang.
Wszedzie wokol unosil sie bialy pyl, ktory szybko pokryl cienka warstwa nasze plecaki, ubrania i wlosy. Mieszkancy chronili sie przed nim nakladajac na siebie grube ubrania i zaslaniajac twarze chustami. Zamykali tez dokladnie drzwi i okna domow, by nic nie dostawalo sie do srodka. Tym pylem byl azbest nawiewany z odkrywkowej kopalni za miastem.
Widzielismy gornikow wracajacych z pracy. Byli biali od stop do glow, jakby obsypani maka. Mieli potwornie zmeczone twarze, a na nich przeciwpylowe maski - jedyna oznake troski pracodawcy o zdrowie pracownikow. Wysiedli z furgonetki wiozacej ich z kopalni i rozeszli sie bez slowa do domow.
W calym miasteczku nie widzielismy starych ludzi. Najstarszym bylismy sklonni dac najwyzej 40 lat. Nietrudno bylo nam sie domyslic przyczyn tej dysproporcji.
Pozniej, gdy prywatna taksowka uciekalismy do nastepnej miejscowosci, zobaczylismy kopalnie. Z ogromnego zaglebienia w ziemi wydobywaly sie kleby pylu wzbijane przez wielkie buldozery. Dookola wznosily sie haldy skal i pylu. Tuz obok dymily kominy jakiejs fabryki. Byl to widok jeszcze bardziej przerazajacy niz zatruta wioska. Cieszylismy sie, ze nie musielismy zostac tam na noc.

Zdjęcia (2)

Komentarze (0)